Hej! :)
Właśnie słucham nowej płyty Angusa i Julii i to mnie chyba natchnęło do napisania notki :)
Dzisiaj trochę powspominam. Pewnie napiszę, że co wkurza, raduje i tak dalej.
Zacznijmy od tego, że blog zamarł jakiś rok temu wraz z moim wyjazdem na studia i Honki też. Przez ten czas u mnie nawet dużo się pozmieniało. Przestałam jeszcze bardziej ufać ludziom i wyprowadzając się z ciepłego, przytulnego domu stanęłam oko w oko z rzeczywistością. Sama w nowym mieście, nie mając jeszcze żadnych znajomych. Porzuciłam Warszawę dla położonego w krainie wielkich jezior Olsztyna. Jednak patrząc na to z perspektywy czasu wydaje mi się, że to była jedyna dobra i logiczna decyzja. Wiecie, że miałam takie małe i średnie problemy, bo czasem a nawet często dzieliłam się tym na blogu, Wtedy to była chyba dla mnie taka terapia. Mogłam zacząć wszystko na nowo bez obgadywania za plecami, patrzenia się na jak ufoludka. Wiem, jestem dość specyficzną osobą, ale biorąc pod uwagę to, że obecnie posiadam znajomych na których mogę liczyć utwierdza mnie w fakcie, że pozostała reszta nic nie była i nie jest warta.
Wracając, do zaufania. Ograniczyłam je jeszcze bardziej niż przedtem. Nie myślałam, że można spotkać ludzi aż tak zazdrosnych i zapatrzonych w siebie. Albo sieroty nie mające własnego zdania. Pojawiły się w moim życiu osoby przy, których warto by było zatrzymać się na moment. Nie mówię tu o Honoracie, bo choć poznałyśmy się już ponad 3 lata to znamy się jak łyse konie. Choć czasem jest lepiej, czasem gorzej, ale zawsze wracamy do siebie. Obojętnie co by się nie działo. Tak samo jest w przypadku tych innych znajomych, przyjaciół. Nie wiem, czy na razie można nazwać to przyjaźnią. To uczucie jest bardzo wymagające i potrzebujące czasu. Na pewno wiem, że znajomość trwająca krótko, ale bardzo intensywnie też daje dużo radości, wsparcia, ale czasem też bólu. Powroty są za to bardzo ciekawe i na pewno dużo wyjaśniają. Można dużo się dowiedzieć o drugim człowieku.
Obecnie jestem już na drugim roku geodezji. Było ciężko. Ale czego się nie robi dla spełnienia marzeń. Poza tym, że ciągi policzone, tereny pomierzone i praktyki zaliczone to trochę rozwinęłam się w swoim drugim zawodzie marzeń. Fotografią zajmuję się, bo to kocham. Czasami ludzie pytają się mnie jak to robię, że one tak wychodzą. Nie wiem. Ja po prostu robię zdjęcia. I nadal będę to robić. Czy to się komuś podoba czy nie.
Zdecydowałyśmy jakoś niedawno aby wznowić działalność bloga.Chyba zaczęło się to od tego kiedy Honorata przeglądała stare wpisy i stwierdziła, że to smutne kiedy w styczniu brakuje pierwszego posta z 2014 roku. Jednak będzie on się trochę różnił od wcześniejszych postów bo czas trochę zmienia ludzi i ich poglądy na świat. Mam nadzieję, że będę umiała pogodzić studia ze zdjęciami i pisaniem bloga. Najwyżej będę to robić na wykładach, albo w nocy.
Pisałam wcześniej, że dużo się u mnie zmieniło. To prawda, bardzo dużo. Stałam się bardziej samodzielna. Teraz już nie mogę iść do taty jak coś mi nie wychodzi. Koniec języka za przewodnika - i to nie tylko wtedy kiedy zwiedzasz jakieś państwo lub miasto. Kiedyś dużo się u mnie działo. Nie zdziwcie się bo teraz dzieje się jeszcze więcej. Czasem nie wiem w co mam włożyć ręce. Dzieję się pewnie też dlatego, że dużo rzeczy wymyślam sobie sama. Jak na przykład remont pokoju. Ledwo zdałam sesje, zdążyłam wrócić i od razu przemalowałam pokój. Potem wzięłam się za zmianę mebli a właściwie biurka. W międzyczasie kilka sesji zdjęciowych dla zabicia czasu i nie odmówienie sobie przyjemności. No i spontaniczne wypady do Olsztyna. Bo czasem nie można się czegoś doczekać. Stawiam całkowicie na minimalizm i ku mojemu zdziwieniu w końcu zrobiłam porządek w szafie. Powywalałam albo oddałam niepotrzebne rzeczy, które albo mi się znudziły albo przypomniały mi o przykrych sytuacjach z przeszłości. Staram się ograniczać we wszystkim co robię. Chyba dorastam do pewnych rzeczy albo się starzeje.
Jeszcze jestem u siebie, ale już za kilka dni wracam do swojego drugiego domu. Historia lubi się powtarzać. Trzeci semestr czeka. A ja już nie mogę się doczekać. Może to dziwne, bo do szkoły chodziłam niechętnie. Jednak teraz jest zupełnie inaczej. Teraz wszystko jest zupełnie inaczej.
K.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz